Rozdział III

           - Tak, panie Woods, wiem, że brzmi to absurdalnie, ale… Oh! – Wrzasnęła nagle Yenn ze zrezygnowaniem, odrywając telefon od ucha. – Rozłączył się. Stwierdził, że jestem psychopatką i się rozłączył. Rozumiesz to?

Zaśmiałam się smutno i pokręciłam głową. Wykonałyśmy z Yennefer już ponad dwieście telefonów, ale jak do tego momentu żaden Woods nie okazał się być w jakikolwiek sposób spokrewniony z „tym” Woodsem.

- Trzeba próbować dalej… - stwierdziłam ze znużeniem. Obie byłyśmy już zmęczone. Brunetka leżała na moim łóżku, nieprzytomnym, apatycznym głosem rozpoczynając rozmowy z wciąż to nowymi osobami o pożądanym przez nas nazwisku. W momencie gdy sprawdziłyśmy już trzecią stronę z numerami, chcąc zmienić na kolejną, otworzyła mi się automatycznie nowa karta z jakimś chatem. Nie zwróciłam jednak na to wówczas uwagi myśląc, że to jakieś reklamy, więc zminimalizowałam ją, dalej zajmując się dzwonieniem.

- Sally – zaczęła moja przyjaciółka po skończeniu kolejnej, nieudanej rozmowy telefonicznej. – to jak szukanie igły w stoku siana. Obdzwoniłam już z dwustu Woodsów, każdy albo mówił „pomyłka”, albo zaczął mnie wyzywać. Żaden z nich nawet nie słyszał o Jeffreyu. Naprawdę myślisz, że ma to sens?

- Nie odwiedziesz mnie od znalezienia go – warknęłam pod nosem, nabierając głośno powietrze w płuca.

- Wracam do domu, Sal. Poszukam jeszcze czegoś w Internecie, jak coś znajdę, dam ci znać. Może powinnaś się przespać… – odpowiedziała, wstając powoli z łóżka. Położyła mi rękę na ramieniu. Z pewnością widziała moje niezadowolenie wymalowane na twarzy. Prawda była taka, że odczuwałam ogromny zawód, złość i smutek. Wszystkie te emocje kumulowały się we mnie i wiedziałam, że nie dam im upustu, dopóki czegoś nie znajdę.

- Dzięki za pomoc – mruknęłam z lekkim wyrzutem w głosie, po czym odwróciłam się w stronę laptopa. Ujęłam telefon i wybrałam kolejny numer, słysząc jedynie, jak Yenn wychodzi z mojego pokoju. Powoli zaczynałam wątpić, że to wszystko ma sens. Do moich oczu napłynęły łzy, dłonie ponownie zaczęły drżeć z powodu stresu i rozpaczy. Traciłam ochotę na kolejną rozmowę, więc postanowiłam na razie to wyłączyć i dać sobie czas na ochłonięcie. I wtedy przypomniało mi się o stronie, którą wcześniej zminimalizowałam. Otworzyłam ją właściwie tylko po to, by następnie ją zamknąć, ale to, co na niej zobaczyłam sprawiło, że odjechałam na krześle na drugi koniec pokoju. Rozchyliłam ze zdziwienia wargi i bardzo ostrożnie zaczęłam zbliżać się do laptopa. Strona była cała czarna, bez żadnej nazwy czy nagłówka. Na środku widniał jedynie biały prostokąt, w który mogłam wpisywać moje wiadomości. Nad owym polem wyświetliło wiadomość:

Dr.W: Dlaczego go szukasz?

Przetarłam ze zdziwienia oczy, po czym szybko odpisałam:

User: Jesteś tam jeszcze?

Nie musiałam długo czekać na jakikolwiek odzew.

Dr.W: Tak.

User: Powiedz mi, kim jesteś i skąd wiesz, że kogoś szukam?

Dr.W: Wiem wszystko.

User: To jakiś żart?

Dr.W: Nie.

User: Jak masz na imię?

Dr.W: Liu.

Trudno opisać co wtedy poczułam. Radość, zdziwienie, niedowierzanie, pewien rodzaj podniecenia. Czy właśnie piszę z bratem Jeffa, który jako jedyny zdołał uciec z rąk młodocianego mordercy?

User: Liu… Woods?

Dr.W: Tak.

User: W jaki sposób się ze mną skontaktowałeś?

Dr.W: Twoja przyjaciółka do mnie zadzwoniła i chyba o tym nie wiedziała. Rozmawiałyście, więc nie chciałem przeszkadzać. Rozłączyłem się i skontaktowałem w inny sposób.

Oh, Yennefer, dziękuję! Jej marudzenie w końcu się na coś zdało i dzięki niej udało mi się dotrzeć do starszego syna państwa Woodsów. Z każdą, nową wiadomością krew w żyłach pulsowała mocniej, serce biło szybciej, a ekstaza wciąż rosła…

User: Wiesz, gdzie podziewa się Jeff?

Dr.W: Nie mogę ci tego powiedzieć.

User: To dla mnie bardzo ważne…

Dr.W: Dlaczego go szukasz?

User: W tym momencie sama już nie wiem. Na początku chciałam się po prostu dowiedzieć, czy istnieje.

Dr.W: Istnieje.

User: Liu, proszę, daj mi jakąś wskazówkę.

Dr.W: Dobrze kombinujesz. Floryda, 2006, Sacred Heart.

User: Liu! Co się wydarzyło tamtego dnia w szpitalu?

Dr.W: Odpowiedz. Dlaczego wciąż go szukasz?

User: Chcę wiedzieć, co siedzi w jego psychice.

Dr.W: Odpowiedzi szukaj na Florydzie.

User: Powiedz mi dokładniej gdzie.

Dr.W: -Wylogowany-

Nie! Liu, zaczekaj! Nie mogłam stracić z nim połączenia w takim momencie! Szybko doskoczyłam telefonu komórkowego i zadzwoniłam do Yenn. Gdy odebrała, natychmiast kazałam jej sprawdzić ostatni, wybrany numer tłumacząc, że nie czas na jakiekolwiek wyjaśnienia. Po rozłączeniu się, prędko dostałam smsa z podanym numerem. Wybrałam go, jednak nikt nie odpowiadał. Ponadto zasłyszany komunikat wskazywał, że telefon jest wyłączony. Przeklęłam pod nosem i rzuciłam aparatem  o ścianę. Nie pozostało mi nic innego, jak tylko czekać na jakikolwiek znak od Sacred Heart.