Rozdział IX

Witajcie! 
Ponownie Was przepraszam za czasową obsuwę, ale nie wyrabiam czasowo ze wszystkim... Niemniej jednak bardzo chętnie, zawsze wracam do tego bloga i piszę w KAŻDEJ wolnej chwili. Dziękuję Wam za motywujące komentarze, jesteście najlepsi na świecie :) Już od kolejnego rozdziału zacznie się prawdziwa akcja. Porwania, morderstwa.... Mam nadzieję, że tym razem czas oczekiwania na X rozdział nie będzie tak długi. Pozdrawiam.

________________________________________________________

      Ciężko kontrolować swoje ruchy, zachowania i gesty podczas snu. Cały czas w głowie miałam słowa Jeffa „dotknij mnie gdziekolwiek i czymkolwiek, to pourywam ci wszystkie palce” niemniej jednak złożyło się tak, że przebudziłam się nad ranem kurczowo wtulając się w klatkę piersiową mordercy.

- Sally – usłyszałam swoje imię, nie do końca jeszcze świadoma tego, co się stało. – Sally, do kurwy nędzy, obudź się.

Otworzyłam szerzej powieki i przeciągnęłam się, wciąż trzymając głowę blisko obojczyków Jeffa. Moja noga zaś zgięta w kolanie ułożona była wygodnie na brzuchu mojego towarzysza, co jeszcze bardziej go rozwścieczyło.

- Pożegnaj się ze swoimi kończynami – syknął groźnie, trzymając ręce wysoko rozstawione w górze, jakby bał się, że poprzez dotknięcie mnie, zarazi się jakąś śmiertelną chorobą. Momentalnie zaczęłam rozumieć, w jak niekorzystnej pozycji się znalazłam. Odsunęłam się spokojnie, bez gwałtownych ruchów, by dalej nie naginać przestrzeni osobistej Jeffa. Znowu te zawroty głowy, brak oddechu i rozgrzane czoło, co nie było spowodowane jedynie duchotą panującą w pomieszczeniu.

 - Jeff… - jęknęłam zachrypniętym, błagalnym głosem.- Naprawdę źle się czuję…

Mój towarzysz zerknął na mnie badawczo i przetarł lodowatymi palcami moją górną wargę. Dopiero wtedy zauważyłam, że z nosa sączy mi się krew, która teraz była również na paznokciach Jeffa.

 - To pewnie osłabienie – stwierdził z niezadowoleniem i westchnął. – Cholera, jesteś mi teraz potrzebna, zdrowa i silna. Zrobiłaś to celowo?

 - Tak, Jeffrey, celowo smarkam krwią i mam gorączkę. Rozgryzłeś mnie, umiem chorować na zawołanie – jęknęłam ironicznie, zaciskając palcami płatki nosa. Od zawsze miałam tendencje do chorób. Zapadałam w infekcje częściej niż moi rówieśnicy, jednakże w sytuacji, w jakiej się aktualnie znajdowałam, wolałam być w pełni sił i gotowości do działania.

 - Wezwę Slendera, on chyba bardziej się na tym zna… - stwierdził z niezadowoleniem i poderwawszy się z łóżka, udał się do głównego holu, zostawiając mnie samą. Ogarnęła mnie panika, bałam się, że bez pomocy lekarza nie wyjdę z tego. Przez całe moje ciało przechodziły nieprzyjemne drgawki, krew z nosa sączyła się gęstymi strugami, a na skórze zaś zauważyłam bladoczerwone krostki. Zacisnęłam mocno powieki, licząc na jakąkolwiek interwencję ze strony Jeffa. Choć z drugiej strony… po co miałby to robić? Jemu i tak nie zależało na moim życiu.

 ***

- „Od dawna tak masz?”

- Tak, choruję od dziecka – Odparłam, z minuty na minutę czując się fatalniej. Obok mojego łóżka stało wiadro, do którego regularnie nie tylko smarkałam krwią, ale także tą samą substancją wymiotowałam. Slenderman siedział obok mnie na łóżku i kręcił z niedowierzaniem głową, natomiast poirytowany pan Woods stał pod ścianą ze skrzyżowanymi rękoma.

 - „Jeff, ona musi uzupełnić płyny i zjeść coś normalnego. W najgorszym przypadku będzie trzeba wziąć ją do szpitala…”

 - I jak to sobie wyobrażasz? Zaprowadzisz ją za rękę do pielęgniarki i rozbrzmisz jej w głowie „dzień dobry, przyprowadziłem pacjentkę. Do widzenia”? – syknął w odpowiedzi.

 - „Nie powiedziałem, że to ja z nią pójdę”.

 - Spójrz na nas – obruszył się Jeff, podchodząc bliżej Slendiego. – kto z naszej gildii popaprańców wygląda na tyle normalnie, aby wyjść do ludzi? Eyeless bez oczu? Jack z rurką zamiast nosa? Ja bez powiek? Ty bez twarzy?

- „Tobby ją zaprowadzi”

Wtem drzwi otworzyły się z łomotem, a w przejściu stanął wspomniany wcześniej Tobby.

- Czy ktoś wzywał Tobbyego?

-„Zaprowadzisz Sally do Sacred Heart i dopilnujesz, aby ją przyjęli, dobrze?” – zakomunikował Slenderman zniżając się do wzrostu Tobbyego.

- Na Tobbyego zawsze można liczyć! Slender się nie zawiedzie… - usłyszałam rozentuzjazmowany głos nastolatka.

-On zawsze mówi o sobie w trzeciej liczbie…? – spytałam szeptem Jeffa. Ten jednak, wbijając tępo wzrok w prezentowaną scenerię, minął wszystkich  i wychodząc, burknął jedynie:

- Banda pojebańców.

Przeniosłam zaniepokojony wzrok na Slendera.

- „Nie przejmuj się nim. Odkąd dotarła do niego informacja o tym, że Liu żyje, nie myśli o niczym innym niż o tym by go odzyskać. Wstań powoli i popraw swój wygląd, musisz jakoś wyglądać w tym szpitalu.”

Wstałam na chwiejne nogi, próbując załagodzić zawroty głowy. Chwyciłam w rękę telefon i przejrzałam się w jego ekranie. Podkrążone, jasne oczy nijak współgrały z niezdrowo bladą, lekko sinawą cerą oraz pokudłaczonymi, czarnymi lokami. Przeczesałam je niedbale palcami stwierdzając, że nic więcej nie zrobię. Kosmetyczka została w hotelu, a tam wrócić mi nie pozwolono.

- Jest problem… nie mam przy sobie żadnych dokumentów – zauważyłam ze słusznością.

- To nic, Tobby zaprowadzi najpierw panienkę do hotelu, a dopiero później do Sacred Heart – zaoponował niemal od razu Ticci. Spojrzałam na Slendiego oczekując pozwolenia. Ten jedynie skinął głową i powolnym krokiem ruszyłam do głównego holu.

- Jeff się nie zdenerwuje?  - spytałam, zatrzymując się gwałtownie przed wyjściem z domku. Poczułam jakiś dziwny respekt i strach przed tym, by zniknąć z tego miejsca pod nieobecność Woodsa.

- „Lepiej się śpieszcie, póki go nie ma. Nie przejmuj się nim.”

Tobby chwycił mnie bezkompromisowo za rękę i pociągnął lekko za sobą. Prowadził mnie przez kilometry leśnych ścieżek i pagórków, co było dla mnie nie lada wyzwaniem. Z każdą chwilą głowa nabrzmiewała coraz mocniej, zdawało się, jakby za chwilę miała wybuchnąć z zebranego w niej bólu. Kiedy weszliśmy na podest z taksówkami na obrzeżach miasta i poznałam już teren, zrobiło mi się na duszy nieco lżej. Powrót do cywilizacji. Do tej… normalnej cywilizacji. Normalne, monumentalne galerie. Normalne domki mieszkalne. Normalni, zabiegani turyści, cieszący się urokami pogodnej Florydy i wcale nie zwracający uwagi na Tobbyego z podejrzanymi goglami i niecodziennym ubiorze, bo przecież dzieci mają swoje prawa.

Kiedy dotarliśmy do miejsca, w którym wynajęłam pokój, kazałam poczekać nastolatkowi na zewnątrz, tak dla bezpieczeństwa. Sama zaś weszłam do środka, przywitałam się ze zdziwionym portierem i wskoczyłam na górę, by zabrać swoje wszystkie rzeczy. Zeszłam ponownie w dół i wymeldowałam się wcześniej. Podziękowałam grzecznie za gościnę po czym wróciłam do Tobbyego. Westchnęłam ciężko i ostatkami sił, uśmiechnęłam się.

-  Panienka niech się nie martwi, Ticci Tobby zaraz zaprowadzi do szpitala – powiedział wesołym głosem, odwzajemniając uśmiech. Aż dziwne, że w tak radosnym dziecku siedział psychopatyczny morderca…

Obecność w Sacred Hearts pozostawiała wiele do życzenia. Czułam się  nieswojo wiedząc, że przed laty miała tu miejsce tragedia związana z rodziną Woodsów. Zniknięcie pierworodnego, oskarżenie o to niesłusznie młodszego brata oraz milczenie personelu sprawiało, że cały ten klimat odczuwałam znacznie silniej od przeciętnego, niczym nieuświadomionego pacjenta.

- Musi panienka iść do recepcji się zarejestrować. Tobby zaczeka tutaj, dobrze?

- W porządku – oznajmiłam, odważnym krokiem kierując się do rejestracji, by załatwić wszelkie formalności.

Trafiłam na drugie piętro, do oddzielnego pokoju, w którym nie było prócz mnie nikogo innego.

- Będzie miała Pani spokój – uśmiechnęła się pielęgniarka, pomagając mi się położyć. Przyłożyła mi wierzch dłoni do czoła i ze zmartwieniem obejrzała moje ręce. – Czy przyjmuje Pani jakieś leki? Krwawienie z nosa i ta wysypka nie zwiastuje niczego dobrego.

-Nie, nie przyjmuję, ale to trwa już od dłuższego czasu – stwierdziłam.

- I nigdy nie miała pani przeprowadzanych badań? – Zdziwiła się, notując wszystko w kartotece.

- Przeważnie zawsze była jedna diagnoza: grypa.

- Za chwilę przyjdzie do pani lekarz. Przeprowadzi badanie krwi i jutro poinformujemy o wynikach – skwitowała blondynka, posłała mi ciepły uśmiech i skierowała się do wyjścia.

- Przepraszam – zatrzymałam ją i uniosłam się na łokciach. – czy pracowała pani tutaj dziewięć lat temu?

Kobieta zatrzymała się, a jej ręka zamarła na klamce od drzwi. Zapadła grobowa cisza. Widziałam po jej dziwacznym zachowaniu, że coś leży na rzeczy, jednakże ta szybko się wszystkiego wyparła.

- Przykro mi, ale nie – odpowiedziała beznamiętnie. – Muszę zajrzeć do innych pacjentów. Proszę wypoczywać.

Na nowo zostałam sama. Ticci Tobby zapewne poszedł o wszystkim poinformować Slendermana i całą resztę. W tym miejscu wcale nie czułam się bezpiecznie. Pomimo ludzi, którzy mogliby wezwać policję i uratować mnie z rąk morderców, wciąż odczuwało się w powietrzu tę tajemnicę, która wstrząsnęła Sacred Hearts w 2006 roku. Miałam również nieomylne wrażenie, że w istocie – nawet, gdybym wróciła do Iowa, tajemniczy Dr. W, o którym wszyscy dookoła milczą, i tak by mnie dopadł w swoje szpony.

Po wszystkich, męczących badaniach krwi, rentgenach, USG i innych, skomplikowanych zabiegach trwających do samego wieczora, przełożona ostatecznie się pożegnała informując mnie, że zajrzy do mnie następnego dnia z samego rana, gdy przyjdzie czas na kontrolę temperatur ciała. Odetchnęłam z ulgą i czując pod sobą miękkie, cieplutkie łóżko, którego nie musiałam dzielić z irytującym Jeffreyem, zamknęłam oczy, powoli odpływając w krainę snu. Zanim jednak udało mi się wyłączyć i maksymalnie odprężyć, ocknął mnie cichy, znajomy już szept. Uchyliłam jedną powiekę próbując uspokoić szybko bijące serce. Drzwi do pokoju uchyliły się powoli, a cień postury mężczyzny wślizgnął się do środka, zamykając dokładnie za sobą białe skrzydło.

- Jak się czujesz? – usłyszałam niski, brutalny głos, który nadal budził we mnie respekt i przerażenie. Jeff podszedł do łóżka i usiadł na jego skrawku. Chciałam usiąść, jednak osłabienie organizmu nie pozwoliło mi na to i runęłam z powrotem na plecy.

- Leż – zaoponował, kierując wzrok na moją twarz.

- Jak tu wszedłeś? – szepnęłam niepokojąco drżącym głosem.

- Slendi zrobił chwilowe zakłócenia w kamerach, więc miałem parę sekund na przybiegnięcie tu.

- Nie powinno cię tu być. Co, jeżeli ktoś przyjdzie?

- Pielęgniarki poszły już do domu. Została tylko recepcjonistka i ochroniarz, który śpi za kamerami – zaśmiał się cicho, uśmiechając się jeszcze szerzej, niż zazwyczaj.

- Lekarze powiedzieli, że to może być coś groźniejszego, niż zwykłe przeziębienie – westchnęłam ciężko, spodziewając się obruszenia ze strony Woodsa. Ten jednak westchnął cicho, jakby chciał zgromić wszystkie, negatywne emocje w sobie.

- To nic, nie myśl na razie o tym. Najpierw musisz wydobrzeć, by wspólnymi siłami dorwać doktora W.

- Na co ci ja? Chcesz mnie, jako zakładniczkę?

- Wydaje mi się, że jemu nie chodzi o ciebie, więc rola zakładniczki nie jest potrzebna w tej chorej grze.

- Więc dlaczego ja…?

Jeff westchnął boleśnie i wstał, nerwowo chodząc po pokoju.

- Widzisz, jeżeli moje podejrzenia są słuszne, ten, który cię porwał, traktuje cię jako narzędzie do kontaktowania się ze mną. On chciał się do mnie dostać, jednak nie może stanąć ze mną twarzą w twarz z niejasnych przyczyn. Nie doszedłem jeszcze do tego, dlaczego tak się dzieje, ale on chce mnie zwabić… i zabić.

- Tak bardzo się boję – szepnęłam cichutko, bardziej do siebie, niż do towarzysza.

- Ja też – usłyszałam. Momentalnie rozchyliłam powieki i drgnęłam.

- Co ty powiedziałeś?

- Myślisz, że my się nie boimy? – spytał ponurym głosem, stając tyłem do mojego łóżka. – Całe dzieciństwo się bałem. Liu też.

- Dlaczego właściwie zabiłeś rodziców?

- Z czystej nienawiści. To nieprawda, co czytasz na mój temat w Internecie. Te popaprane dzieciaki zrobiły ze mnie gwiazdę wyssanych z palca opowiadań, ale prawda jest taka, że to, jak wyglądam, zawdzięczam mojemu despotycznemu ojcu. Znęcał się nade mną odkąd się urodziłem, dając tym samym spokój Liu. Nie pochodzę z normalnej rodziny. Matka udawała, że niczego nie widzi, a ten skurwiel, jej mąż, gwałcił mnie i bił. Gdy przyniosłem złą ocenę ze szkoły, gasił na mnie papierosy lub brał świeczkę i oblewał mnie woskiem. Zamykał mnie w izolatce, z której potajemnie wyciągał mnie Liu. Tylko on wiedział co się dzieje, tylko on wiedział, co przeżywam. Tylko on mnie rozumiał i kochał z tej całej, popapranej rodzinki. Gdy skończyłem 13 lat moi rodzice zostali wezwani do szkoły, ponieważ walnąłem takiemu jednemu z mojej klasy, który wyzywał mnie od świrów. Uderzyłem go za prawdę, wiesz? Uderzyłem go, bo miał czelność powiedzieć mi prosto w twarz, że chodzę w gorszych ubraniach, a moi starzy w ogóle się mną nie interesują. Ojciec się wpienił o to wezwanie i w szale wściekłości, oblał mnie tym cholernym wybielaczem i podpalił. Był wściekły. Krzyczał, że same problemy ze mną, że lepiej, jakbym nie żył. Wrzeszczałem o pomoc, płakałem i w tamtej chwili on wyciął mi ten uśmiech. Kazał mi się zamknąć i być wreszcie normalnym, uśmiechniętym synem. Moja skóra topiła się coraz bardziej. Wtedy Liu uratował mi życie. Ugasił mnie, wziął telefon i pobiegł zadzwonić po policję, ale ten chuj udał się za nim. Cały obolały, niewiele myśląc, podniosłem nóż, którym wyrządził mi krzywdę. Wiedziałem, że Liu jest w niebezpieczeństwie. Kiedy wdrapałem się po schodach, do pokoju, zobaczyłem jak ojciec kopie mojego zwiniętego w kłąb brata. Zaszedłem od tyłu i zbierając w sobie siły, wbiłem ostrze w plecy tyrana.  Ogarnęła mnie wściekłość. Dźgałem go, raz za razem. Śmiałem się, tratując jego ciało, członkowałem je z największą rozkoszą. Liu chciał mnie odciągnąć, płakał i zanosił się. W pewnym momencie pociągnął mnie za rękę zbyt mocno. Nie potrafiłem tego zatrzymać. Ostrze noża wbiło się w brzuch Liu. Wyrwałem go z jego ciała, przeraziłem się widząc, jak krwawi. Przeprosiłem go i wtedy weszła do pokoju matka. Zagarnąłem telefon w kieszeń i zabiłem także i moją rodzicielkę. Za to, że nigdy nie stanęła po naszej stronie. Za to, że nigdy nas nie kochała i za to, że odebrała mi dzieciństwo. Zadzwoniłem po karetkę. W tym samym czasie policja zawiadomiona przez Liu weszła z impetem do  naszego domu i zobaczyła mnie, zakrwawionego, z nożem w ręku. Wzięli mnie za tego złego, za mordercę. Wyskoczyłem z okna i uciekłem w głąb lasu. Już nigdy mnie nie znaleźli. Później tylko doszły mnie słuchy o porwaniu Liu z Sacred Heart i domniemanej jego śmierci. Chwilę później, media i policja uśmierciły także i mnie. Mordercę własnej rodziny.

Nie mogłam w to wszystko uwierzyć. Załkałam cicho i zakryłam dłonią usta.

- Jeffy…

- Później czułem się bezkarny. Zabijałem dla satysfakcji. Czyniłem ludzi pięknymi. Zbyt dużo smutku na tym świecie, nie sądzisz? – zwrócił się ku mnie i ponownie usiadł na moim łóżku, tym razem znacznie bliżej mnie. Wytarł kciukami moje łzy i lekko klepnął w policzek na ocucenie. – Hej, powiedziałem, że zbyt dużo smutku na tym świecie. Dlaczego robisz mi na złość?

Automatycznie moje kąciki ust powędrowały w górę. Patrzyłam na twarz Jeffa z takiego bliska, jak nigdy przedtem. Mój wzrok, zamglony przez gromadzące się łzy, wbiłam w jego puste, zimne oczy i tkwiliśmy w tym głębokim spojrzeniu większość cichej, mrocznej nocy, nie odczuwając już konieczności odezwania się do siebie choćby najmniejszym słowem.